"Έτσι κι αλλιώς"

 

  Επιβάλλομαι στα χέρια μου κι ανοίγω την πόρτα, χειραγωγώ τα μάτια μου να δείχνουν χαρωπά

  και ξένοιαστα και συγκρατώ τη φωνή μου σε έναν τόνο σταθερό.
  Ζητάω ένα σφηνάκι κονιάκ και μια συντροφιά συγκεκριμένη.

  Και παίρνω μόνο το σφηνάκι .
  Προς αναπλήρωση παίρνω κι ένα δεύτερο κι ένα τρίτο και όλο αυτό το

 

  ξαναγέμισμα    μ'αδειάζει  λίγο  λίγο .
  Εκμυστηρεύσεις και απ'έξω απ'έξω δεδομένα κι ένα γλυκό λιώσιμο πάνω στον πάγκο.
  Τώρα τα μάτια

  μοναχά τους εύθυμα , προσμένουν από μνήμης αυτό που ποτέ δεν γίνεται.

  Κι όλα αυτά τα δεν πειράζει ,

  μια στάλα παραπάνω, τα χείλη μου δεν τα πίστεψαν ποτέ.

  Την αναμονή του κονιάκ την γεύονται ωστόσο κάθε μέρα.

 

Τις κουτσουκέλες και τα πειράγματα από τα τρεμάμενα χέρια , που άλλοτε τα μάκραινε κι άλλοτε  τα κόνταινε αυτό το ιερό
οινόπνευμα .. αυτά ποτέ οι μανάδες δεν τα γεύτηκαν; κι όλο φωνάζουν, μην πίνεις παιδάκι μου; Κ αν τα γεύτηκαν γιατί φωνάζουν;

 

 Δεν θυμούνται πως αν ποτέ καταλύθηκε ο φόβος
έγινε με ένα σφηνάκι κονιάκ και πολύ κρύο; ή δεν αναγνωρίζουν πια πόση ανάγκη έχουμε να
καταλυθεί αυτός ο Φόβος;

 

Τα κεφαλαία γράμματα της ζωής μου γραφτήκαν όλα με οινόπνευμα σε αόρατους τοίχους με εξόφθαλμο χρώμα , σε αυτή την ανεξίτηλη απόχρωση του αίματος. Τα μικρά γράμματα της ζωής μου τα βάφτισα αξιοπρέπεια και τα περιφέρω σαν ρούχο παλιακό κάθε μέρα, να ζεσταίνω τις μέρες και τις νύχτες αυτής της παγκόσμιας εσωτερικής μου ποταπαγόρευσης.