Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

Δεν ξέρω.



Καρτ ποστάλ , τσιγάρα απαγορευμένα νέας κοπής,όχι τα κάποτε παράνομα, τα τώρα παράνομα και παραπεταμένα , λίτρα νερό , χέρια μαυρισμένα χτυπούν δειλά το πληκτρολόγιο και κορμί κλεισμένο σε 70 τετραγωνικά στο κέντρο της πρωτεύουσας. Κεφάλι λίγο εδώ και λίγο παραπέρα. Η ώρα των τρελών λένε τα τραγούδια, εγώ λέω δημιουργική ώρα. Στα αφτιά μου φτάνει η φωνή μιας μαύρης που εκθειάζω, μα αν συναντούσα μια ομοεθνή της στο δρόμο να μου ζητάει λεφτά ξεβράκωτη δεν ξέρω αν θα της έδινα, (δεν ξέρω με βεβαιότητα αν θα είχα είναι η ειρωνεία , πάντως υποτιμητικά θα την κοιτούσα ,ή στην καλύτερη περίπτωση θα κρατούσα την αναπνοή μου, μην τυχόν κολλήσω κανένα μικρόβιο και θα απέστρεφα το βλέμμα τρέχοντας).Και λίγο παρακάτω θα συναντούσα τους δικούς μου ομοεθνής, θα τους χαιρετούσα εγκάρδια , θα πίναμε καφέ και θα μιλούσαμε για την ανεργία και την οικονομική κρίση, για το πόσες διακοπές επιπλέον δεν καταφέραμε να κάνουμε. Θα βρίζαμε κάποιοι το κράτος , κάποιοι τους μετανάστες, κάποιοι την οικογένεια και τους δασκάλους και ορισμένοι τη χώρα. Ύστερα σειρά θα είχαν οι ευαισθησίες μας και το χτίσιμο του προφίλ μας. Θα μιλούσαμε για ώρα για το τι μπορούμε να κάνουμε αλλά κάποια ανώτερη δύναμη δεν μας αφήνει. Θα λέγαμε για το πόσα ψυχοσωματικά απέκτησε ο τάδε ο δείνα και τέλος θα αναφέραμε όλους όσους μας αδίκησαν μέσα στην χρονιά και δεν αναγνώρισαν την αξία μας. Ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Όλοι θα κράξουμε τον μαγαζάτορα για την ακριβή τιμή του fredo capucino*(ρόφημα που πας Έλλην καταναλώνει υποχρεωτικά ευθύς μετά το θηλασμό )αλλά θα τον κράξουμε στο μεταξύ μας και κανείς μας δεν θα αναρωτηθεί περνώντας από το συνοικιακό καφενείο , γιατί δεν πίνουμε ποτέ εκεί καφέ που κοστίζει ελάχιστα. θα κατευθυνθούμε όλοι μαζί προς το αυτοκίνητο μας, το οποίο πήραμε μαζί μας διότι έχουμε από το πρωί το σκύλο μόνο στο σπίτι και βιαζόμαστε πάρα πολύ , ώστε να μην ψοφήσει από την πείνα. Για τα αντικαταθλιπτικά του δεν αγχωνόμαστε διότι του τα δίνουμε μετά το βραδινό και είναι νωρίς ακόμα.  Θα πούμε ένα "τα λέμε αύριο" και θα μπούμε στο τουτού μας.Στη διαδρομή για το σπίτι θα σκεφτόμαστε ψιθυριστά για να μην ενοχλήσουμε τους ψιθύρους των γύρω.Στο ραδιόφωνο θα παίξει το "κάγκελα παντού" και θα συγκινηθούμε γιατί έχουμε επαναστατικό αίμα, άσχετα με το ότι η απραξία είναι η πρώτη μας φύση. θα παρκάρουμε στο σημείο με τη σήμανση για τα α.μ.ε.α . γιατί απ'όσο γνωρίζουμε στη γειτονιά δεν έχουμε τέτοιους.Όταν το τηλέφωνο χτυπήσει και απαντήσουμε στην μητέρα, η φωνή μας θα είναι τραχιά και τα λόγια μας συγκεκριμένα " Μα καλά, δεν θα σεβαστείς ποτέ το γεγονός του ότι πνίγομαι στη δουλειά;;;" Στο σπίτι δεν θα μπει κατσαρόλα στο μάτι διότι η κούραση είναι ανυπέρβλητη.Ο σκύλος δεν θα πάει βόλτα γιατί ξαφνικά επικράτησε η μελαγχολία ,στη θύμηση του Κώστα- Τάκη - Μήτσου που είχε άδικο να σχηματίσει τόσο λάθος εντύπωση για μένα εσένα εκείνη. Και μιας και το μικρό δαχτυλάκι είναι μουδιασμένο από την ακινησία, δεν θα το κουνήσουμε ούτε και σήμερα για να μην χαλάσει το προξενιό. Ποιο προξενιό ; Αυτό του ότι στα 20 - 40 έμβλημα μας είναι η νωθρότητα και η δικαιολογία. Η Εποχή το επιβάλει . Ποία εποχή; Άλλη μια λέξη κουτάκι για να φυλάσσουμε τα ακατανόητα. ΔΕΝ ΞΕΡΩ . Αλλά ο ελληνικός στη γειτονιά με τις βουκαμβίλιες παρέα με αυλακωμένα πρόσωπα μου φαίνεται πιο γλυκός κι ας είναι πάντα σκέτος την μία φορά το δίμηνο που καταφέρνω να τον πιω. Κι η Simone ζωντανεύει μπροστά μου όταν καταφέρνω να κοιτάξω στα μάτια κάποια που της μοιάζει και ζει στην ίδια πόλη με την δική μου. Κι όταν πια δεν μιλώ για τα κοινά αλλά γυρνώ στο σπίτι χωρίς να έχω κάνει προγραμματικές δηλώσεις αλλά με πόδια τρύπια από το τρέξιμο κοιμάμαι καλύτερα. Και το φαγητό μου πάντα με κάνει περήφανη ειδικά όταν το μαγειρεύω στο τέλος μιας γεμάτης μέρας.Και το αίμα μου που βράζει δεν αντέχει τα " και τι νομίζεις οτι μπορούμε να κάνουμε με αυτές τις συνθήκες;" Και το ένα μάτι μου που βλέπει ανοίγει διάπλατα στη θέα των αγαπημένων μου και δεν χρειάζομαι ψυχοφάρμακα για να κοιμηθώ όταν έχω δώσει όλο μου το απόθεμα σε μία μέρα γιατί ανακυκλώνεται.Και το γέλιο μου μ'αρέσει περισσότερο όταν είναι γάργαρο. Και μένα ο Φάουστ μου χε πει πως ο κηπουρός που βλέπει τα δέντρα ανθισμένα ξέρει πως βρίσκεται σε κόσμο καρπερό.Και γαμώ την εποχή μου όσοι κάθεστε πάνω από ώρα στον υπολογιστή σας , σηκωθείτε και κάντε αμέσως μια ανάποδη τούμπα για να δείτε πως ο κόσμος κι ανάποδα δράση χρειάζεται. Και τώρα γειά πάω να κάνω δέηση στο Σεπτέμβρη να βρέξει γιατί το φθινόπωρο ξεκίνησε!


01.09.2011
Αθήνα
Δ.Δ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου