Παραμυθίαση...

Άνοιξε τα μάτια με μια αίσθηση αηδίας στο στόμα , από τον ταγκιασμένο καπνό και την πικρότατη ανάδευση της νικηφόρας τεκίλας।
Σύρθηκε ως την κουζίνα με μάτια κλειστά σχεδόν , κι έφτιαξε έναν καφέ κατά προσέγγιση , πικρό όπως τον έπινε πάντα । Έπειτα με την βοήθεια του στάσιμου νερού της ξεχασμένης από μέρες κούπας,κατάπιε τέσσερα παυσίπονα και κατευθύνθηκε προς το μπάνιο για να πλύθεί।Ενώ βουτούσε τα χέρια σε καυτό νερό , το μυαλό ξεκινούσε τις γνώριμες βουτιές του στις χθεσινές σκέψεις । Σχεδόν μισούσε το χθες। Κάθε πρωί μισούσε το χθες, μισούσε κ αυτό το μυαλό που της ξανάφερνε το χθες αντίκρυ της , στον καθρέφτη όπου πρωτοκοίταζε κάθε πρωί το ασπρόμαυρο της πρόσωπο। Οι ίδιες σκέψεις , οι ίδιοι συνειρμοί , ο ίδιος απολογισμός। Άρχισε να μετράει αντίστροφα από το τριάντα, μισό λεπτό για να απόσπαστει από το ίδιο το μυαλό της। Ντύθηκε μηχανικά με την συνοδεία της μουσικού του επάνω ορόφου। Οι μελώδίες κατέκλυσαν το σπίτι κ εκείνη έκλεισε πίσω της την πόρτα και βγήκε στον δρόμο.