Περπατούσε με τα χέρια στις τσέπες της , το κεφάλι ήταν στραμμένο
προς τον παρισινό ουρανό। Το βάδισμα της θα λεγε κανείς ήταν ρυθμικό και επιτακτικό । Ο τρόπος της ήταν τόσο καθορισμένος και οι κινήσεις
τόσο αποφασιστικές, που η είσοδος της σε εκείνο το "καφέ" φάνηκε σαν
να ήταν η λύση στο και για την ίδια ακαταλαβίστικο πρόβλημα της। Κάθισε στο γωνιακό τραπεζάκι δίπλα στην τζαμαρία που έβλεπε στο δρόμο। Ακούμπησε ένα πακέτο τσιγάρα στο κέντρο του ξύλινου τραπεζιού, έβγαλε ένα και το κράτησε για λίγο στα δάκτυλα της, κοιτάζοντας έξω τον κόσμο και τις εκφράσεις που δεν έπαιρναν, τα στην πλειοψηφία ανέκφραστα πρόσωπα των περισσοτέρων। Η φωνή του σερβιτόρου την επανέφερε και προς στιγμήν περιεργάστηκε την μάσκα που ο ίδιος είχε ονομάσει πρόσωπο। Αδυμονούσε για έναν ζεστό πικρό καφέ, εναν σαν και αυτόν που η ίδια δεν κατάφερε να φτιάξει εκείνο το πρωί। Περιμένοντας, καταπιάστηκε με την παρατήρηση ορισμένων φλάιερς που υπήρχαν μπροστά της। Δυσανασχέτησε με την αισθητική τους και με μια κίνηση τα πέταξε από μπροστά της, τοποθετώντας στην αρχική τους θέση। Το βλέμμα της στάμάτησε σε ένα φυλλάδιο που έπεσε με φόρα στο δάπεδο। Το έπιασε και έμεινε να κοιτάει εκστασιασμένη। Επιτέλους! Μια αξιόλογη δουλειά! Το φυλλάδιο απεικόνιζε σε κόκκινο φόντο μια φιγούρα σε γκρι χρωματισμούς। Επρόκειτο για ένα γυναικείο κορμί,γυμνό। Ηταν ένα βήμα πριν από την εξαύλωση। Νεύρα και οστά δημιουργούσαν ένα ιδιόμορφο σύμπλεγμα, σαν αεροφωτογραφία βιομηχανικής πόλης। Διάβασε τα γράμματα στο κάτω μέρος " Εκθεση Ζωγραφικής:Ο Ζαν-Πιερ Νατιμέ εκθέτει για πρώτη φορά τα έργα του στην γαλλική πρωτεύουσα। Από δεκατέσσερις έως εικοσιμία Ιουνίου στον δεύτερο όροφο του Ζορζ Πομπιντού" । Το πρόσωπο της φωτίστηκε, η ώρα ήταν πέντε παρα τέταρτο , ημέρα Πέμπτη είκοσι Ιουνίου। Σηκώθηκε βιαστικά άφησε χρήματα πάνω στο τραπέζι και χωρις καν να περιμένει τον πολυπόθητο άλλοτε καφέ της βγήκε με ορμή στο δρόμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου