Κοίταξε πίσω από το παραβάν, είχε μαζευτεί και σήμερα αρκετός κόσμος να παρακολουθήσει την έκθεση। Δεν είχε το κουράγιο να παρουσιαστεί σήμερα। Δεν άντεχε στην ιδέα πως για μία ακόμη μέρα θα πρέπει να συναναστραφεί με άγνωστο κόσμο, χαμογελώντας,γνέφοντας। Του ήταν σχεδόν ανυπόφορη η επαφή με τους ανθρώπους, μέ όλους τους ανθρώπους, ή τουλάχιστον με το μεγαλύτερο μέρος τους। Κάπνιζε ακόμη αγχωμένος πίσω από την κουρτίνα όταν τον είδε στο βάθος της αίθουσας। Γυρνώντας την πλάτη στην αίθουσα ακούμπησε τον τοίχο συγκρατώντας την αναπνοή του και προσπάθησε να εστιάσει την προσοχή του στο ρολόι τοίχου που βρισκόταν ευθεία μπροστά του। Πήρε θάρρος και κρυφοκοίταξε για μια στιγμή από το παραβάν। Το χλωμό πρόσωπο του επισκέπτη κουνούσε συμβατικά το κεφάλι ενώ έδινε το χέρι σε μια νεαρή ατημέλητη κάπως ,γυναικεία φιγούρα। Ανάμεικτα συναισθήματα τον κατέκλυσαν και προσπάθησε προς στιγμήν να κάνει ένα βήμα αλλά τα πόδια του αδρανούσαν। Αποφάσισε πώς αν έμενε στην αφάνεια θα επέβλεπε καλύτερα την κατάσταση। Πήρε το ψηλό ξύλινο σκαμπό δίπλα από τον καλόγερο και το τοποθέτησε προσεκτικά πίσω από την μεγάλη βαριά μπλέ κουρτίνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου