Βαριές κουρτίνες εμπόδιζαν την ανεπιθύμητη εισβολή φωτός στο δωμάτιο। Η κατακόκκινη μοκέτα ήταν καλυμμένη εξολοκλήρου με στοίβες από χειρόγραφες σημειώσεις και άδεια γυάλινα μπουκάλια που κάποτε φιλοξενούσαν εισητήρια για το ταξίδι των παραισθήσεων। Τσαλακωμένα σκίτσα γέμιζαν τις γωνίες του χώρου, σπασμένα μολύβια και γόπες συνέθεταν το σκηνικό κι ο πρωταγωνιστής, κρυμμένος θαρρείς απόμερα, παρατηρούσε με βλέμμα εκστατικό τους τοίχους। Ολόγυρα στο χώρο φωτογραφίες πρόχειρα τοποθετημένες από το ταβάνι ως κάτω। Κι όλες φωτογραφίες μελών। Μηροί , πατούσες , ακροδάχτυλα, ώμοι , αγκώνες, και πουθενά μάτια χείλη, πρόσωπα । Αν κοιτούσες προσεκτικά για αρκετή ώρα θα κατάφερνες να δεις πως όλα αυτά τα μέλη ανήκαν σε ένα μόλις άτομο। Ο πρωταγωνιστής προσπάθησε για ακόμη μια φορά με το τρεμαμμενο χέρι του να αποτυπώσει στη λευκή του κόλλα το λαιμό του απεικονιζόμενου। Δυσαρεστημένος τσαλάκωσε το χαρτί και το εκσφενδόνισε। Σήκωσε τα μάτια και κοίταξε την εξώπορτα । Ήταν η ώρα। Πλησίασε την ντουλάπα , περιεργάστηκε το περιεχόμενο της, φόρεσε το λινό του κοστούμι, εκείνο στο χρώμα του πάγου και βγήκε। Η πόρτα έκλεισε πίσω του και θαρρείς μια φανταστική κάμερα έκανε ζουμ στο κουδούνι της πόρτας από την οποία απομακρυνόταν ο πρωταγωνιστής।
"Ζαν-Πιερ Νατιμέ -- Ζωγράφος"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου